update 13

Nou, de laatste blog van een zeer bijzondere reis mag ik wel zeggen. Ik heb veel gezien en ervaren, zowel in positieve als in negatieve zin, maar het zijn allebei kanten van dezelfde medaille. Ook wel mooi dat dit update 13 is, 13 is het getal van de vrouwelijkheid, de voltooiing. Dat mag in deze tijd geboren worden, de zachte ontvankelijke kant in iedereen. Maria Magdalena is in deze tijd nog nooit zo populair geweest, velen hebben er boeken over geschreven, je kunt ze opzoeken. Na 2000 jaar is er eindelijk eerherstel voor deze bijzondere vrouw, die door de kerk als hoer en overspelige vrouw is neergezet. Veel is al in werking gegaan met de geschriften die in 1945 in Egypte werden gevonden (bij Nag Hammadi) Hierin zaten evangelien, en de bekendste hiervan is het Evangelie van Thomas, die ook in boekvorm is verschenen in verschillende talen. Hierin komt zo'n ander verhaal naar voren over wat er gebeurt is in die tijd van Jezus. De katharen hadden deze kennis, en wisten dit in hun levenswijze in te bouwen. Man en vrouw waren gelijkwaardig bij de Katharen, en vrouwen konden dus ook priester worden, wat ze ook waren. In de jaren 900-1100 (globaal) werd hun invloed steeds groter, waardoor de kerk van Rome wel 'moest' ingrijpen en daardoor de kruistochten begonnen. Dit waren de eerste kruistochten waarbij Christenen hun mede Christenen aanvielen. In Béziers is iedereen vermoord, zodat het bloed letterlijk door de straten heeft gestroomd. Een bekende uitspraak is die van een ridder 'hoe kan ik de katharen herkennen?' waarop zijn meerdere zei 'Dood hen allen. God zal de zijnen herkennen'. De ene kruistocht was succesvoller dan de andere, en uiteindelijk werden de katharen de keuze geboden: Kies voor de weg van Rome en je zult leven, óf de brandstapel. Prachtig eigenlijk dat men massaal voor de brandstapel koos, dat betekent in mijn ogen dat je geen concessies doet aan datgene wat er zo diep in je leeft. Standvastig blijft, en niet wijkt. En niet bang bent voor de dood, omdat er het vertrouwen is dat 'de dood' slechts een doorgang is naar een ander oord, wat dat dan ook moge inhouden. Het volgen van het pad in Frankrijk, heeft me diep geraakt. Natuurlijk ook gewoon vakantie gevoel en dingen doen enzo, maar met dit op de achtergrond. Ik wist ook van te voren niet welke weg ik zou gaan, en dat was bij tijden best wel lastig, maar ik heb elke keer mijn gevoel gevolgd en het is magisch geweest. Maar goed, meer ga ik er niet over zeggen, het staat een ieder vrij om erbij te denken, maar vooral te voelen, wat-ie wil, we leven tenslotte niet allemaal hetzelfde leven. Natuurlijk mag je me er altijd naar vragen.

Als globale leidraad heb ik het boek van Jaap Rameijer gebruikt, met als titel 'Maria Magdalena in Frankrijk' maar meer om achtergrondinformatie op te zoeken van de plekken waar ik beland was. 

Tot slot wil ik iedereen bedanken voor hartverwarmende reacties, appjes en andere vormen van meeleven en meereizen. Daarvoor hoeven er geen woorden gezegd te worden, maar wordt het gevoeld in de energie. Ik wil deze reis afsluiten met een stukje wat voor mij persoonlijk geldt, maar tegelijkertijd misschien wel voor iedereen.

Ik heb toch nooit gepast, Altijd stak er wel iets uit, kwam er iets op, waardoor ik het anders zag.

Ik pas niet in het hokje. Het hokje is te klein, te beperkend, ik ben zoveel meer dan dat.

Hoelang heb ik mezelf ervoor afgekeurd, heb ik mezelf bekritiseerd, heb ik gezegd 'Ingrid, doe eens je best

Om je mond te houden, om mee te draaien zonder commentaar, maak je klein en beheers je ingevingen'.

Tot er een moment kwam, dat ik innerlijk explodeerde en me bevrijdde van alle hokjes om me heen.

Ik ben geboren om in vrijheid te leven, om mezelf te zijn en lief te hebben, om een liefdevolle bijdrage te leveren aan deze wereld.

Om mijn visie te delen en tegelijkertijd dienstbaar te zijn op eigen wijze.

Hoe kan ik in vrijheid leven, als ik mezelf laat beperken, klein laat maken zodat ik in het hokje pas.

Ik hoef geen hokje, want ik pas niet. Er steekt altijd wel iets uit, er komt altijd wel iets in me op

En mijn behoefte om mezelf te kunnen zijn, is daarvoor veel te groot.

Ik pas niet. En juist daarom hou ik van mijn Zelf.