Update 2

Waar was ik ook alweer gebleven....O ja, onderweg naar Rancy, een tocht van zo'n 380 km, voornamelijk over de route du soleil. Ik vind dat altijd fijn rijden, omdat de stopplaatsen onderweg gewoon goed verzorgd zijn en een stukje natuur bevatten. Je kunt er altijd even een kort wandelingetje maken. Bij voorkeur een stopplaats zonder benzine station. In Rancy wonen Menno en Jeanette Laaning, en die heb ik ontmoet op een onstuimige dag (ja, qua weer dan, he) in de sauna...we raakten aan de praat en we bleken veel overeenkomsten te hebben in gedachtegoed. Noem het een soort geestverwantschap. Erg bijzonder. Ze hebben een vakantieboerderij La Ripe Blanche in Frankrijk waar ze themaweken organiseren die zij dan faciliteren met eten, drinken en slaapplaatsen. Ook hebben ze een kleine camping op hun erf, dus toen ze me uitnodigden om langs te komen, vond ik dat een leuk idee. Ik was eerst van plan nl om naar Noorwegen en Zweden te gaan, maar zo in de maanden april en mei, zou het daar nog wel koud zijn. Ik had meer behoefte aan een warmer klimaat, vooral ook omdat het winterweer mij wel een beetje verveelde. Dus halverwege maart email contact gelegd of het nog steeds OK was dat ik kwam, en dat was zo.

Erg hartelijk ontvangen en de wederzijdse betrokkenheid was er nog steeds. De camping was nog te nat, maar geen probleem, ik kon voor hun huis mijn huisje neerzetten aan de stroom. Met een hele grote voortuin :-) Ik had met hun afgesproken dat ik alleen het avondeten met hen zou delen, de rest van de dag voor mezelf. Maar goed, 's morgens zette Menno koffie, en ja dat was ook wel lekker en gezellig, En 's middags relaxen bij het zwembad heerlijk in de zon. Want het was fantastisch weer! Ze hebben me een beetje van de omgeving laten zien, de markt in Tournus en de zonsondergang op een plek bij een meer. 's Avonds een heerlijke film kijken in hun thuisbioscoop, dus het was genieten!

Na 4 dagen zo in de watten zijn gelegd, ben ik weer verder gegaan. Na een hartelijk afscheid, en bepakt met een boek over de Katharen, die ik mocht lenen, ging ik naar Taizé, zo'n 40 km verderop. Taizé is een klein dorp waar een oecumenische broedergemeenschap is gevestigd waar elk jaar duizenden jongeren naar toe komen om een week mee te draaien in stilte, zingen, ontmoeten en werken. Leeftijd van 17-30 jaar. Ik heb dat ook gedaan vanaf mij 27ste jaar, en daarna als begeleider met een groep jongeren. Was altijd erg leuk en gezellig, en nu kom ik er zo 1 keer per 5 jaar voor een week. Het gevoel van Taizé is niet uit te leggen, dat moet je ervaren. Wat stilte met je doet, de steeds herhalende eenvoudige liederen met zoveel mensen te delen. Ik vind het vooral bijzonder om te zien wat het doet met jongeren, altijd veel onrust in het begin van de week, en naarmate het vordert wordt het steeds bijzonderder. Daarom kan ik ook niet 1 viering meemaken, ik dompel mezelf er altijd helemaal in onder. Maar goed, na een week is het ook wel weer klaar en wil ik weer weg, maar nu niet naar huis, maar verder Frankrijk in.

Eigenlijk begint mijn reis nu pas echt, want het eerste deel was natuurlijk redelijk bekend, de route had ik al meerdere keren gereden. Zo voelt het ook, een stap meer in het onbekende....

Maar hoe dat verder gaat.....vertel ik in een volgende blog....haha...ja toch een soort van cliff hanger:-))